شرح دعای بیست و پنجم صحیفه سجادیه دعای برای اولاد و اصول تربیتی فرزند _ بخش بیست و چهارم

شرح دعای بیست و پنجم صحیفه سجادیه دعای برای اولاد و اصول تربیتی فرزند
از حجه الاسلام والمسلمین موسوی مطلق
انتشار در روزنامه عصر ایرانیان
پنجشنبه 5 اسفند ۱۴۰۰ شماره 3500

بسم الله الرحمن الرحیم
وَ اجْعَلْهُمْ لِي مُحِبِّينَ ، وَ عَلَيَّ حَدِبِينَ مُقْبِلِينَ مُسْتَقِيمِينَ لِي ، …
پروردگارا  فرزندانم را نسبت به من عاشق و مهربان و روی آورنده و برایم مستقیم قرار بده.

محبت به والدین در اطاعت ،تشکر ،خوش رفتاری ، خوش گفتاری، تلاش برای جلب رضایت،تلاش در رفع نیازها، نکاه با محبت کردن، خضوع و فروتنی کردن و دعا کردن به نمایش گذاشته می شود، و برای تمام این موارد آیات نورانی و روایات شریفه متعدد از ناحیه امامان معصوم علیهم السلام رسیده است، و البته روح تمام این کارها و همه کارهای ما محبت است اگر محبت نباشد کارهای ما آن اثر حقیقی را ندارد،
عشق و محبت به والدین باید برای آنان محسوس باشد یعنی هم در گفتار و زبان و هم در عمل و توجه بروز و ظهور پیدا کند. در روایات بیش از سی اثر برای نیکی وخدمت  و امور متعلق به والدین نقل شده است که بسیار قابل تامل و تدبر است.
در این فراز هم محبین هم مستقبلین و هم مستقیمین امده است یعنی رابطه باید با عشق باشد و این عشق در گفتار و‌کردار و روش درست فرزندان به ظهور برسد.
در دوران کودکی و ایام پرورش فرزند،والدین تمام محبت خود را نثار فرزند می کنند فلذا فصل جوانی به بعد فصل جبران به نحو تمام و‌کمال است
ایه ۲۴سوره مبارکه اسرا بسیار قابل توجه است :
وَاخْفِضْ لَهُمَا جَنَاحَ الذُّلِّ مِنَ الرَّحْمَةِ وَقُلْ رَبِّ ارْحَمْهُمَا كَمَا رَبَّيَانِي صَغِيرًا
و برای پدر و‌مادرم  از روی مهر و محبت، بال فروتنی فرود آر و بگو: پروردگارا! آنان را به پاس آنکه مرا در کودکی تربیت کردند، مورد رحمت قرار ده.

تواضع باید از روی محبت باشد(من الرحمه) محبت و رحمت  فقط با محبت و رحمت جبران می شود و رحمت و‌محبت والدین به قدری بزرگ است که باید از خداوند خواست که جبران کند؛ و اینکه تربیت باید بر پایه و اساس محبت باشد.
در دعای دیگری از امام سجاد سلام الله علیه در صحیفه سجادیه دعای بیست وچهارم که دعای برای والدین است چنین دعا فرموده:

اللَّهُمَّ اجْعَلْنِي أَهَابُهُمَا هَيْبَةَ السُّلْطَانِ الْعَسُوفِ ، وَ أَبِرَّهُمَا بِرَّ الْأُمِّ الرَّؤُوفِ ، وَ اجْعَلْ طَاعَتِي لِوَالِدَيَّ وَ بِرِّي بِهِمَا أَقَرَّ لِعَيْنِي مِنْ رَقْدَةِ الْوَسْنَانِ ، وَ أَثْلَجَ لِصَدْرِي مِنْ شَرْبَةِ الظَّمْآنِ حَتَّى أُوثِرَ عَلَى هَوَايَ هَوَاهُمَا ، وَ أُقَدِّمَ عَلَى رِضَايَ رِضَاهُمَا وَ أَسْتَكْثِرَ بِرَّهُمَا بِي وَ اِنْ قَلَّ ، وَ أَسْتَقِلَّ بِرّي بِهِمَا وَ اِنْ كَثُرَ
خدایا! چنانم قرار ده که از پدر و مادرم مانند ترسیدن از پادشاه ستمکار بترسم و به هر دو همچون مادری مهربان نیکی کنم و اطاعت و نیکوکاری‌ام را به آنان، در نظرم از خواب خواب‌آلوده شیرین‌تر و برای سوز سینه‌ام، از شربت گوارا در ذائقۀ تشنه، خنک‌تر گردان تا خواستۀ هر دو را نسبت به خواستۀ خود بیشتر دوست داشته باشم و خشنودی آن‌ها را بر خشنودی خود پیش اندازم و نیکوکاری ایشان را در حقّ خود، هر چند اندک باشد، زیاد شمارم و نیکوکاری خود را دربارۀ ایشان هر چند بسیار باشد، اندک به حساب آورم.

منبع