شرح دعای دوازدهم صحیفه سجادیه _ شماره ۵۸۷ جلسه ۴

شرح دعای دوازدهم صحیفه سجادیه از حجه الاسلام والمسلمین موسوی مطلق
انتشار در روزنامه عصر ایرانیان

شنبه 12 خرداد 1403 شماره 4124

جلسه 4

بسم الله الرحمن الرحیم
مُقِرٌّ لَک بِأَنِّی لَمْ أَسْتَسْلِمْ وَقْتَ إِحْسَانِک إِلَّا بِالْإِقْلَاعِ عَنْ عِصْیانِک، وَ لَمْ أَخْلُ فِی الْحَالاتِ کلِّهَا مِنِ امْتِنَانِک.
و اقرار می کنم که در هنگام احسان تو جز خودداری از معصیت طاعتی نکرده‌ام، و هیچ‌گاه از احسان تو بی‌بهره نبوده‌ام.
نکات مهم این فراز عبارتند از :
۱.امام سجاد علیه السلام در اینجا از لفظ اقرار استفاده نموده است و از اعتراف استفاده نفرموده است و البته با این که معنای واحد دارد ولکن اختلافاتی هم دارد از جمله : اعتراف باید با زبان باشد ولی اقرار نیاز به لسان نیست بلکه با اشاره و زبان بدن هم می شود اقرار کرد ، در اینجا امام می خواهد به فرماید با تمام وجودم اقرار می کنم و البته در مباحث فقهی برای اقرار ؛ آگاهی و عقل و اختیار و حریت و بلوغ شرط است و این یعنی این اقرار واقعی و با بصیرت است.
۲. احسان باید جواب داشته باشد وآن هم احسان است و اقل کار نمک شناسی است یعنی اقل کار را در مقابل احسان های خداوند انجام داده ام و ان انجام ندادن معصیت است که هیچ کاه برای اولیا الهی و عارفان ربانی فقط انجام ندادن معصیت کافی نبوده است.
۳. احسان خداوند همیشه شامل بندگان در هر حالتی بوده است چنانچه در قرآن هم احسان به قارون اشاره شده است و هم متقابلا به انبیا هم امده است.

منبع