شرح دعای دوازدهم صحیفه سجادیه _ شماره ۵۹۰ جلسه ۷

شرح دعای دوازدهم صحیفه سجادیه از حجه الاسلام والمسلمین موسوی مطلق
انتشار در روزنامه عصر ایرانیان

پنجشنبه 17 خرداد 1403 شماره 4127

جلسه 7

بسم الله الرحمن الرحیم
وَ قَدْ فَتحْتَ لِی بَابَ التَّوْبَةِ إِلَیک،
 نا امید نمی شوم چرا که تو در توبه را برویم گشوده ای .
امام سجاد سلام الله علیه دلیل اولی که جهن ناامید نشدن مطرح می نماید وجود باب توبه است  چنانچه در مناجات التائبین نیز می فرماید :إِلَهِي أَنْتَ الَّذِي فَتَحْتَ لِعِبَادِكَ بَابا إِلَى عَفْوِكَ سَمَّيْتَهُ التَّوْبَةَ فَقُلْتَ:

خدايا تويى كه به روى بندگانت درى به سوى بخششت گشودى‏ و آن را توبه ناميدى، و خود فرمودى:

تُوبُوا إِلَى اللَّهِ تَوْبَةً نَصُوحا فَمَا عُذْرُ مَنْ أَغْفَلَ دُخُولَ الْبَابِ بَعْدَ فَتْحِهِ

«بازگرديد به جانب خدا، بازگشتى خالصانه»، پس عذر كسى ‏كه از ورود به اين در پس از گشوده شدنش غفلت ورزد چه مى ‏تواند باشد؟

امام در این فراز می فرماید : فتحت لی برای من باز کردی و نفرمود فتحت لنا و این جهاتی دارد 
جهت اول : اولین قدم توبه حقیقی و واقعی فردی است ‌وتا کسی از این مرحله عبور ننماید نمی تواند به جای دیگران توبه و‌استغفار کند.
جهت دوم : وقتی کسی توبه می کند چنان باید باشد که گویا فقط او معصیت خدا را کرده و‌خداوند نیز فقط باب توبه را برای او باز کرده است .

منبع