شرح دعای دوم صحیفه سجادیه _ شماره ۴۵۳ جلسه ۵

شرح دعای دوم صحیفه سجادیه از حجه الاسلام والمسلمین موسوی مطلق
انتشار در روزنامه عصر ایرانیان

سه شنبه 16 آبان 1402 شماره 3968

جلسه 5

بسم الله الرحمن الرحیم 

کمَا نَصَبَ لِأَمْرِک نَفْسَهُ وَ عَرَّضَ فِیک لِلْمَکرُوهِ بَدَنَهُ چنان که او جان خویش را برای اجرای فرمان تو به زحمت انداخت و در راه تو بدنش را هدف ناراحتی قرار داد. این فراز اشاره به سیره عبادی رسول الله صلی الله علیه و اله وسلم است که از مجموع روایات که در سیره عبادی پیامبر خدا صلی الله علیه واله وسلم به دست می آید که: عبادت‌های طاقت فرسا داشته؛ حالت خوف فراوان داشته است؛ گرسنگی از حالات مورد علاقه آن بزرگوار بوده است؛ عاشق نماز بوده و بسیار به جا می‌آورد؛ خواب آن حضرت کم و چون نگهبانان بوده، قران بسیار تلاوت می نموده است، روزه فراوان داشته، اعتکاف آخر ماه رمضان را به جا می‌آورد؛ در جهاد نیز بدن آن بزرگوار بارها مجروح گردیده بود. حذیفة بن یمان می‌گوید: پیامبراکرم (صلی الله علیه وآله) در یکی از نمازهای شبانه اش، سوره‌های بقره، نساء و آل عمران را در حال قیام تلاوت کرد و هرگاه به آیه تسبیح می‌رسد، خداوند را تسبیح می‌گفت، و هنگامی که به آیه مشتمل بر سؤال می‌رسید، سؤال می‌کرد، و وقتی به آیه تعوّذ می‌رسید، به خدا پناه می‌برد، سپس رکوع کرده، در رکوع سبحان ربی العظیم و بحمده را تکرار می‌کرد، در حدّی که رکوعش نیز همچون قیامش طولانی شد؛ سپس برخاست و گفت: سمع الله لمن حمده، و قیامی طولانی کرد، و سپس به سجده رفت و گفت: سبحان ربی الاعلی و بحمده، و سجودش نیز همچون قیامش طولانی بود.(صحیح مسلم، ج ۲، ص ۱۸۳)

منبع