شرح دعای دوازدهم صحیفه سجادیه _ شماره ۵۸۶ جلسه ۳

شرح دعای دوازدهم صحیفه سجادیه از حجه الاسلام والمسلمین موسوی مطلق
انتشار در روزنامه عصر ایرانیان

پنجشنبه 10 خرداد 1403 شماره 4123

جلسه 3

بسم الله الرحمن الرحیم
فَهَا أَنَا ذَا، یا إِلَهِی، وَاقِفٌ بِبَابِ عِزِّک وُقُوفَ الْمُسْتَسْلِمِ الذَّلِیلِ، وَ سَائِلُک عَلَی الْحَیاءِ مِنِّی سُؤَالَ الْبَائِسِ الْمُعِیلِ
پس اکنون ای خدا  به‌ درگاه عزت تو ایستاده ام ایستادن کسى که‌ مطیع و گردن نهاده باشد ‌و‌ خوار ‌و‌ بى اعتبار ، و از تو در کمال شرمندگی درخواست می کنم مانند در خواست انسان گرفتار و‌محتاج کثیرالولاد .
پس از بیان تفضل خداوند نوبت در خواست و‌دعاست و در خصوص دعا باید به این نکته توجه ویژه داشت و آن حالت دعا است که پس از آداب دعا و معرفت دعا حاصل می گردد ، 
از جمله آداب وقوف به معنای ایستادن است وکنایه از بردین از غیر است
ایستادن در باب عزت خداوند یعنی اعتراف کامل به بلندی و قدرت خداوند و به ضعف و ذلت خویش است ،در لسان العرب آمده است:
العِزُّ في الأَصل: القوة و الشدة و الغلبة. و العِزُّ و العِزَّة: الرفعة و الامتناع.
عزت در اصل به معنای قوّت و شدت و غلبه است. همچنین به معنای بلندی و امتناع است.
پس از ایستادن در مقابل باب عزت خدا برای گدایی حالت گدایی و فقیر محض بودن نیاز است و این حالت تصنعی و ساختگی نیست و تا کسی عزت و عظمت خدا و فقر خویش را نرسیده باشد حاصل نمی شود مثال گرفتاری شخص فقیر کثیرالاولاد کاملا گویا است .

منبع