شرح دعای هفتم صحیفه سجادیه _ شماره ۲۱۲ جلسه ۳۲ جلسه آخر

شرح دعای هفتم صحیفه سجادیه از حجه الاسلام والمسلمین موسوی مطلق
انتشار در روزنامه عصر ایرانیان
سه شنبه 17 آبان 1401 شماره 3692

بسم الله الرحمن الرحیم

وَ أَنْتَ الْقَادِرُ عَلَى كَشْفِ مَا مُنِيتُ بِهِ ، وَ دَفْعِ مَا وَقَعْتُ فِيهِ ،
و تو به برطرف کردن آنچه که به آن گرفتار شده‌ام و دور کردن بلایی که در آن افتاده‌ام، توانایی؛

در این فراز خداوند به سه صفت شناخته شده :
یکم : قادر به معنای توانا بر انجام هر کار ؛ ان الله علی کل شی قدیر
دوم :کاشف به معنای برطرف کننده،بازدارنده،کنارزننده. کاشف بودن خدا در موارد متعدد در آیات و روایات آمده است از جمله سوره مبارکه یونس ایه شریفه ۱۰۷

وَإِنْ يَمْسَسْكَ اللَّهُ بِضُرٍّ فَلَا كَاشِفَ لَهُ إِلَّا هُوَ

و اگر خدا گزند و آسیبی به تو رساند، آن را جز او برطرف کننده ای نیست،
سوم: دافع به معنای دور کننده است؛ چون دنیا به تعبیر امیرالمومنین دَارٌ بِالْبَلَاءِ مَحْفُوفَةٌ
پس در این دار بلا نیارمند دفع بلا هستیم و این خداوند است که دافع البلیات است

منبع