شرح دعای هفتم صحیفه سجادیه از حجه الاسلام والمسلمین موسوی مطلق
انتشار در روزنامه عصر ایرانیان
سه شنبه 17 آبان 1401 شماره 3692
بسم الله الرحمن الرحیم
وَ أَنْتَ الْقَادِرُ عَلَى كَشْفِ مَا مُنِيتُ بِهِ ، وَ دَفْعِ مَا وَقَعْتُ فِيهِ ،
و تو به برطرف کردن آنچه که به آن گرفتار شده‌ام و دور کردن بلایی که در آن افتاده‌ام، توانایی؛
در این فراز خداوند به سه صفت شناخته شده :
یکم : قادر به معنای توانا بر انجام هر کار ؛ ان الله علی کل شی قدیر
دوم :کاشف به معنای برطرف کننده،بازدارنده،کنارزننده. کاشف بودن خدا در موارد متعدد در آیات و روایات آمده است از جمله سوره مبارکه یونس ایه شریفه ۱۰۷
وَإِنْ يَمْسَسْكَ اللَّهُ بِضُرٍّ فَلَا كَاشِفَ لَهُ إِلَّا هُوَ
و اگر خدا گزند و آسیبی به تو رساند، آن را جز او برطرف کننده ای نیست،
سوم: دافع به معنای دور کننده است؛ چون دنیا به تعبیر امیرالمومنین دَارٌ بِالْبَلَاءِ مَحْفُوفَةٌ
پس در این دار بلا نیارمند دفع بلا هستیم و این خداوند است که دافع البلیات است