شرح دعای هفتم صحیفه سجادیه _ شماره ۲۱۱ جلسه ۳۱

شرح دعای هفتم صحیفه سجادیه از حجه الاسلام والمسلمین موسوی مطلق
انتشار در روزنامه عصر ایرانیان
دوشنبه 16 آبان 1401 شماره 3691

بسم الله الرحمن الرحیم
وَ امْتَلَأْتُ بِحَمْلِ مَا حَدَثَ عَلَيَّ هَمّاً
و از تحمّل آنچه برای من پیش آمده، دلم از اندوه و غصّه پر شده

اصل در مشکلات و‌مصائب بوجود آمده تحمل است و صد البته که تحمل هر شخص نیز یک حدی داردو البته در دعاها تعلیم داده شده که از خداوند بخواهیم آنچه طاقت و‌توان نداریم بر ما عارض کند گرچه خداوند بیش از وسع افراد از آنان نخواسته است .
در سوره مبارکه بقره ایه ۲۸۶امده است:

خدا هیچ کس را جز به اندازه توانایی اش تکلیف نمی کند. هر کس عمل شایسته ای انجام داده، به سود اوست، و هر کس مرتکب کار زشتی شده، به زیان اوست. [مؤمنان گویند:] پروردگارا! اگر فراموش کردیم یا مرتکب اشتباه شدیم، ما را مؤاخذه مکن. پروردگارا! تکالیف سنگینی برعهده ما مگذار، چنان که بر عهده کسانی که پیش از ما بودند گذاشتی. پروردگارا! و آنچه را به آن تاب و توان نداریم بر ما تحمیل مکن؛ و از ما درگذر؛ و ما را بیامرز؛ و بر ما رحم کن؛ تو سرپرست مایی؛ پس ما را بر گروه کافران پیروز فرما.
و‌نکته دیگر این است که راه تشخیص اینکه تحمل ما به اوج خود رسیده یا نه و این هم وغم حقیقی است نه مجازی این است که بدانیم از دست بشر و ابزار مادی کاری ساخته نیست ‌خداوند می تواند رفع هم بفرماید

منبع