شرح دعای هفتم صحیفه سجادیه _ شماره ۲۰۷ جلسه ۲۷

شرح دعای هفتم صحیفه سجادیه از حجه الاسلام والمسلمین موسوی مطلق
انتشار در روزنامه عصر ایرانیان
چهارشنبه 11 آبان 1401 شماره 3687

بسم الله الرحمن الرحیم

وَ هَبْ لِي مِنْ لَدُنْكَ رَحْمَةً وَ فَرَجاً هَنِيئاً ،
 و از جانب خودت، رحمت و گشایشی گوارا به من ببخش؛

هرچه لدنی باشد سراسر نور و خیر و برکت است ؛همچنان که علم لدنی داریم و خداوند به بندگان صالح و برگزیده عنایت می کند رحمت لدنی و فرج لدنی هم داریم و باید از خداوند خواست در اینجا هم می گویم خدایا از جانت خودت به من هبه کن ،هدیه کن ، یعنی من دستم خالیست ، عملی ندارم ، دلیلی نیست جز رحمت تو، خدایا از سوی خودت ،از سمت رحمت خودت ، به من بچشان یک رحمتی را ، یک گشایشی را.
در قرآن عزیز، این نوع تقاضا ، تقاضای راسخان در علم است که این چنین بلند از خدای متعال درخواست می‌کنند
« رَبَّنا لا تُزِغ قُلوبَنا بَعدَ إِذ هَدَيتَنا وَهَب لَنا مِن لَدُنكَ رَحمَةً ۚ» راسخان در علم چون علمشان لدنی است ،اینجا هم که درخواست می کنند رحمت را هم لدنی می خواهند از خدا .
انسان هم خوب است وقتی با خدا حرف میزند ، از خدا چیزهای بزرگ بخواهد . رحمت ،خوب است  ، لد نیش خوب است . علم خوب است ، لدنیش خوب است . فرج خوب است ، لدنیش خوب است .
گشایش گوارا یعنی فرج و گشایشی که غیر قابل برگشت باشد بدون منت و ارامش بخش باشد.

منبع