شرح دعای چهارم صحیفه سجادیه _ شماره ۴۶۸ جلسه ۷

شرح دعای چهارم صحیفه سجادیه از حجه الاسلام والمسلمین موسوی مطلق
انتشار در روزنامه عصر ایرانیان

دوشنبه 6 آذر 1402 شماره 3985

جلسه 7

 بسم الله الرحمن الرحیم

وَ الَّذِینَ هَجَرَتْهُمْ الْعَشَائِرُ إِذْ تَعَلَّقُوا بِعُرْوَتِهِ، وَ انْتَفَتْ مِنْهُمُ الْقَرَابَاتُ إِذْ سَکنُوا فِی ظِلِّ قَرَابَتِهِ.و یارانی که وقتی دل به او بستند قبایل و عشایرشان از آنان دوری جستند، و زمانی که در سایه قرابت او آرمیدند، دودمان آنان پیوند قرابت گسیختند .۱۱. ایستادگی و‌مقاومت ولو به قیمت قطع ارتباط و علایق قومی. در جامعه آن روز و امروز عرب جدا شدن از قبیله هم مذموم بود و هم خطرناک و دارای تبعات منفی فراوان اجتماعی، در عین حال بعضی از مسلمین از این امتیاز به خاطر یاری رسول الله صلی الله علیه واله و سلم گذشتند. چرا که با اختیار اسلام و رسول الله چیزی را بهتر از قبیله و دارایی‌های مادی یافته بودند، چرا که عروه الوثقای حقیقی که محکم‌تر از هر چیز و هر دلخوشی بود برای آنان حاصل شده بود و ان ایمان به خدا؛ قرآن و رسول خدا ومحبت رسول خدا بود و آنان که توانستند این محبت را پس از رسول خدا به اهل بیت او داشته باشند عاقبت بخیر بودند. مهاجران اینچنین بودند بخاطر خدا از قبیله و خانه و کاشانه گذشتند و مهاجرت نمودند، و خوشا بحال مهاجرانی که تا آخر بر همان عهد و‌پیمان ایستادند، خویشاوند واقعی انسان آن کسی است که انسان را با فطرت آشنا کند و با خداوند پیوند زند والا بیگانه است.

منبع