شرح دعای چهارم صحیفه سجادیه _ شماره ۴۷۷ جلسه ۱۶

شرح دعای چهارم صحیفه سجادیه از حجه الاسلام والمسلمین موسوی مطلق
انتشار در روزنامه عصر ایرانیان

پنجشنبه 16 آذر 1402 شماره 3994

جلسه 16

بسم الله الرحمن الرحیم

وَ تَبْعَثُهُمْ بِهَا عَلَی اعْتِقَادِ حُسْنِ الرَّجَاءِ لَک، وَ الطَّمَعِ فِیمَا عِنْدَک وَ تَرْک التُّهَمَةِ فِیمَا تَحْوِیهِ أَیدِی الْعِبَادِ  به آن درود آنان را بر اعتقاد نیکو برانگیزی تا تنها به تو چشم امید دوزند، و به آنچه نزد توست دلبسته شوند، و از بدگمانی نسبت به تو در آنچه نزد خلق است برحذر باشند. در ادامه صلوات بر تابعین در این فراز نیز چند نکته آمده است. ۱. حسن اعتقاد؛ و آن یعنی توجه کامل به خداوند و چشم امید به او داشتن و حسن ظن داشتن به خداوند .۲. چشم طمع به آنچه نزد خداست که حقیقتاً همه چیز نزد خداوند است. طمع خوب بودن و‌بد بودن آن بستگی به آنچه تعلق می‌گیرد دارد، طمع دو قسم است طمع مذموم توجه و امید داشتن به آنچه مجازاً دست مردم است و طمع ممدوح یعنی امید داشتن به آنچه نزد خداست، در دعاها نیز طمع ممدوح مورد توجه قرار گرفته است از جمله در دعای افتتاح آمده است:أَطْمَعَنِی فِی أَنْ أَسْأَلَک مَا لَا أَسْتَوْجِبُهُ مِنْک؛ اینها مرا به طمع وا می‌دارد که از تو سؤال می‌کنم. اعتماد به خداوند برای آنچه که به ظاهر دست مردم است.

منبع