شرح دعای نوزدهم صحیفه سجادیه _ شماره ۲۱۵ جلسه ۳

شرح دعای نوزدهم صحیفه سجادیه از حجه الاسلام والمسلمین موسوی مطلق
انتشار در روزنامه عصر ایرانیان
یکشنبه 22 آبان 1401 شماره 3696

بسم الله الرحمن الرحیم
وَ انْشُرْ عَلَینَا رَحْمَتَک بِغَیثِک الْمُغْدِقِ مِنَ السَّحَابِ الْمُنْسَاقِ لِنَبَاتِ أَرْضِک الْمُونِقِ فِی جَمِیعِ الْآفَاقِ.
رحمتت را بر ما بگستران به باران بسیار از ابری که برای رویانیدن گیاه شگفت‌انگیز در همه آفاق روان گشته،
سحاب از « سحب» به معنای کشیدن است. به ابر، سحاب گفته‌اند؛ زیرا در آسمان با باد ، کشیده می‌شود یا به این جهت که آب را همراه خود می‌کشاند. سحاب، اسم برای مطلق ابر، اعمّ از ابرهای باران‌زا و بی‌باران است. (مفردات راغب ص ۳۹۹)این واژه نُه بار در قران تحت عناوینی  از جمله موارد ذیل  آمده است:
سحاب مسخر؛
سحاب ثقال؛
سحاب مرکوم.
 در این دعا هم دو صفت از سحاب به میان آمده است:
سحاب منساق یعنی ابر زنده
و سحاب مونق یعنی خوش آورنده .
هر چه عنوان مخلوق به خود گرفته باشد مامور خالق است و برای امری حلق شده است و کمال در انجام این ماموریت است.
در این فراز یک ماموریت از ماموریت های ابر بیان شده است و آن عبارت است از سیر افاق برای رویاندن گیاهان است
افاق جمع افق است و به معنای کرانه و اطراف جهان گفته شده است
سیر ابر در همه افاق هم نشان از عدل است و هم نشان از نیاز زمین به باران است و رویش گیاهان از نشانه های رحمت پروردگار است

منبع