شرح دعای اول صحیفه سجادیه _ شماره ۴۱۲ جلسه ۸

شرح دعای اول صحیفه سجادیه از حجه الاسلام والمسلمین موسوی مطلق
انتشار در روزنامه عصر ایرانیان

 شنبه 18 شهریور 1402 شماره 3921
جلسه هشتم
بسم الله الرحمن الرحیم
ثُمَّ ضَرَبَ لَهُ فِی الْحَیاةِ أَجَلًا مَوْقُوتاً، وَ نَصَبَ لَهُ أَمَداً مَحْدُوداً، یتَخَطَّی إِلَیهِ بِأَیامِ عُمُرِهِ، وَ یرْهَقُهُ بِأَعْوَامِ دَهْرِهِ،
آنگاه زندگی او را زمانی معین مقدّر فرمود و پایانی محدود قرار داد که با ایام عمر به ‏سوی آن پایان قدم برمی‌‏دارد و با سال‌های زندگی‌اش به آن نزد‏یک می‌گردد .
بعد از موضوع رزق به موضوع حرکت انسان به سمت مرگ  و اجل را مطرح می فرماید ؛ 
 و با هر قدم ‌ونفسی به مرگ نزدیک می شویم ؛ اجل به فرا رسیدن مدت معین گفته می شود .
در نگاه کلی ما دو نوع اجل داریم اجل مسمی ‌واجل معلق .
در اینجا سخن از اجل موقوتا است و برگرفته شده از در آیه۱۰۳ سوره نساء ﴿… إن الصلاه کانت علی المومنین کتابا موقوتا﴾ 
موقوتا یعنی وقت یا وقت های معین .
حرکت به سمت مرگ در سخنان ائمه معصومین علیهم السلام جایگاه ویژه ای دارد از جمله امیرالمومنین  علیه السلام در خطبه ۱۶۷ می فرماید : «به سوى آن امر عمومى و خصوصى، يعنى مرگ، مبادرت ورزيد [و براى آن آماده شويد]؛ چرا كه [گروهى از] مردم، پيش از شما رفتند و قيامت از پشت سر شما را بانگ مى زند [و به پيش مى راند]، [حال كه چنين است] سبكبار شويد تا به قافله برسيد؛ چرا كه پيشينيان را در انتظار رسيدن بازماندگان نگه داشته اند [تا همه در يك زمان محشور شوند]».

منبع