هدیّه ی عبد

حضرت آیت الله العظمی جوادی آملی:
حضرت استاد فاضل تونی،(1) از استادشان نقل می کردند: عبد در شرفیابی به حضرت مولا، باید هدیّه ای عرضه کند که مولایش آن را نداشته باشد، وگرنه آن هدیّه برای مولا ارزشمند نیست.
بهترین هدیّه ی عبد، بندگی، عجز، مسکنت، إبتهال و تضرّع اوست که مولا آن را ندارد و این نداشتن هم برای او کمال است.
این مطلب از مناجات امیرالمومنین حضرت علی علیه السلام نیز بدست می‌آید که به خدا عرض می کند:
«إِلٰهِى كَفىٰ بِى عِزّاً أَنْ أَكُونَ لَكَ عَبْداً ، وَكَفىٰ بِى فَخْراً أَنْ تَكُونَ لِى رَبّاً ، أَنْتَ كَما أُحِبُّ فَاجْعَلْنِى كَما تُحِبُّ.»؛
«خدایا مرا این عزّت بس است که بنده تو باشم و برایم این افتخار کافی است که تو پروردگار من باشی، تو آنچنانی‌که دوست دارم، مرا هم چنان کن که دوست داری.»(2)

روی گرد آلود برزی او که بر درگاه او

آبروی خود بری گر آب روی خود بری(3)

______________________________________________
(1) علامه محمدحسین فاضل تونی ( ۱۲۵۹ - ۱۳۳۹ ) مدفون در قبرستان شیخان، قم. ایشان درس خود را با آیات قرآنی، اشعار مولوی و شیخ محمود شبستری می آراست و برای رفع ملال دانش پژوهان، مطالبی شیرین و فرح بخش بیان می کرد. علامه حسن زاده آملی و حضرت آیت الله العظمی جوادی آملی از شاگردان آن عالم ربانی می باشند.

(2) کتاب الخصال، 42
(3) دیوان حکیم سنایی
جام حضور، ص 33 تألیف: حجت الاسلام سیدعباس موسوی مطلق