شیخ علی محمد بروجردی متولد ۱۲۷۶ش. است. در ۱۵سالگی به قصد تحصیل، بروجرد را ترک کرد و به نجف رفت. او از سیدابوالحسن اصفهانی، میرزای نائینی، محمدحسین غروی اصفهانی، آقاضیاءالدین عراقی در فقه و اصول و از عالم ربانی سیدعلی قاضی در عرفان و اخلاق استفاده کرد و درجات عالی علم و عمل را کسب نموده و به درجه اجتهاد رسید و مورد وثوق آیت الله اصفهانی قرار گرفت و پس از فوت آیت الله اصفهانی، به امر آیت الله بروجردی و اصرار مردم بروجرد به بروجرد بازگشت و در مسجدسلطانی به اقامه جماعت و در مدرسه علمیه امام صادق (سلام الله علیه) به تدریس پرداخت.

برخی شاگردان او عبارتنداز آیات عظام:
بهجت، کشمیری، مظفر، علامه جعفری، شیخ عباس قوچانی، سیستانی، مولانا، وحیدخراسانی
و سیدجعفر شهیدی، دکتراحمدی

برخی آثارشان:
کتاب الخمس
رساله توضیح المسائل
حاشیه علی العروه الوثقی
رساله انیس المقلدین
مناسک_حج
او در ۸ بهمن۱۳۵۳ش. وفات یافت و در آرامستان بروجرد به خاک سپرده شد.