یادداشت حجت الاسلام سیدعباس موسوی مطلق درباره موضوعات تاریخی ششم ذیحجه - بخش دوم

بسم الله الرحمن الرحیم
در ششم ذی الحجه دو‌مناسبت مهم نقل شده است:
یکم :
جنگ سویق ؛ در مهمترین علت بوجود آمدن این غزوه حقد و  کینه بوده است این رذیله اگر درمان نشود خطر تقابل با خدا و رسول خدا و امام زمان علیهم السلام را دارد چنانچه در دعای ندبه آمده است : فَأَوْدَعَ قُلُوبَهُمْ أَحْقاداً، بَدْرِیَّهً وَ خَیْبَرِیَّهً وَ حُنَیْنِیَّهً وَ غَیْرَهُنَّترجمه : پس دلهاى (بازماندگان ) آنها را بجنگ بدر و خيبر و حنين و غيره پر از حقد و كينه ساخت
از جمله آن غیرهن همین جنگ است که ابوسفیان و بزرگان قریش پس از شکست در بدر به دنبال انتقام بودند و آن حقد و‌کینه بر سینه آنان سنگین بود در نتیجه ابوسفیان سوگند یاد کرد تا انتقام نگیرد با زنان همبستر نشود با توجه علاقه فراوانی که به این کار داشت و بدنش را شستشو ندهد و این نوع عهد و قسم های غیر عاقلانه و عالمانه ریشه در دوران جاهلیت دارد .
دوماه پس از بدر در سال دوم در ماه ذی الحجه با دویست نفر از جنگجویان به قصد جنگ با رسول الله صلی الله علیه واله وسلم 
به سمت مدینه حرکت کرد ؛
تا جایى به نام «ثیب» نزدیکی هاى شهر مدینه پیش آمد و در آن جا همراهان خود را گذارده و چون شب شد خودش به تنهایى به سوى قلعه هاى یهود بنی نضیر رفت و بر در خانه حیى بن اخطب یکى از سران یهود آمد، ولى حیى بن اخطب وقتى دانست ابوسفیان دشمن سرسخت مسلمانان و پیغمبر اسلام است ترسید در را به روى او باز کند.
ابوسفیان ناچار شد در خانه سلام بن مشکم - یکى دیگر از سران یهود که همیشه تاریخ اسلام از اینان ضربه و صدمه دیده برود و او در را به رویش باز کرده و از وى پذیرایى به عمل آورد و اطلاعاتى نیز از وضع مسلمانان در اختیار او گذارد.
ابوسفیان پس از این ملاقات همان نیمه شب از نزد سلام بن مشکم خارج شده، پیش همراهان آمده و عده اى از آن ها را مامور کرد تا به نخلستان هاى اطراف مدینه یورش برند، آن ها نیز خود را به نخلستان «عریض» رسانده قسمتى از آن را آتش زده و دو تن از انصار را نیز در آن جا کشتند و به پایگاه خود بازگشتند. ابوسفیان بیش از آن درنگ را جایز ندانسته همان ساعت دستور حرکت به سوى مکه را صادر کرد و با عجله به جانب مکه بازگشتند.
روز بعد که رسول خدا صلی الله علیه و آله از جریان مطلع شد ابولبابه را در مدینه به جاى خود منصوب داشته و با ۲۰۰ نفر از مهاجر و انصار به منظور تعقیب ابوسفیان از شهر خارج شد و تا جایى به نام «قرقرة الکدر» - چهارده منزلى مدینه - پیش رفت و چون به ابوسفیان دسترسى نیافت پس از پنج روز به مدینه بازگشت.
ابوسفیان و همراهانش از ترس مسلمانان به سرعت راه مى پیمودند و براى این که سبک بار شوند و بهتر بتوانند راه بپیمایند، توشه و آذوقه راه خود را که عبارت از «سویق» (یعنى آرد) بود و در کیسه هایى همراه خود آورده بودند روى زمین مى ریختند و مى رفتند که تعداد زیادى از آن ها نصیب مسلمانان گردید و به همین مناسبت آن غزوه را «سویق» نام نهادند.
(سویق به آردی از گندم یا جو تفت داده گفته می‌شود که با آب یا عسل یا روغن مخلوط می‌شود)ابو سفیان که گمان مى ‌کرد این یورش، مرتبه او را بالا برده و بخشى از موقعیت از دست رفته قریش را بازخواهد گرداند؛ فرارش باعث ننگ و خوارى او شد.
برای اطلاع بیشتر از وقایع این جنگ به اثار ذیل مراجعه کنید:
۱.الصحیح من سیره النبی از مرحوم سید جعفر مرتضی .
۲.زندگانی حضرت محمد صلی الله علیه واله وسلم از سیدهاشم رسولی محلاتی.
دوم :در بعضی منابع ازدواج امیرالمومنین سلام الله علیه و حضرت زهرا سلام الله علیها در ششم ذی الحجه نقل شده است