شرح دعای چهل و پنجم صحیفه سجادیه _ شماره ۳۱۹ جلسه ۳

شرح دعای چهل و پنجم صحیفه سجادیه از حجه الاسلام والمسلمین موسوی مطلق
انتشار در روزنامه عصر ایرانیان
سه شنبه 5 اردیبهشت 1402 شماره 3815

بسم الله الرحمن الرحیم
مِنَّتُک ابْتِدَاءٌ،
نعمتت بی‌استحقاق به بندگان رسد .
منتک در اینجا به معنای نعمت است ، و ابتداء به معانی ذیل است : بی استخقاق ، 
بدون سوال ، بدون مقدمه ، دادن نعمت به خوب و بد ، بخشش بدون نعمت .
و این نیز از بی نیاز بودن خداوند سرچشمه می گیرد و این که ما به قبول نعمت نیاز داریم نه اینکه العیاذ بالله خداوند به این بخشش نیازمند است .
پس بی نیاز وقتی به نیارمند عطا می کند قطعا به نفع سائل و فقیر است .
وَ عَفْوُک تَفَضُّلٌ،
و عفوت تفضل است .
بنده عابد عارف می داند که عفو جز فضل خدا نیست ؛
به همین جهت است که در دعا می خوانیم :
و أنا عائِذٌ بِفَضلِکَ هارِبٌ مِنکَ إلَیک؛ «و من پناهنده‌ام به فضل تو، به کرم تو، و می‌گریزم از تو به سوی تو!»
عفو از جمله صفات جمالی و کمالی خداوند متعال است .
از لحاظ لغوی اصل در «عفو» عبارت است از صَرف‏نظر از چیزی در موردی که اقتضای توجّه و نظر وجود دارد، و از مصادیق آن، صرف‏نظر از گناهان و از خطا و عقاب است (التحقیق /مصطفوی،ج۸ ، ص ۱۸۱). برخی عفو را  «محو»  می‏دانند (ابن ‏منظور، ج ۱۵ ، ص ۷۲) 
عفو خداوند تفضل است یعنی به دلیل لیاقت و استخقاق عفو نیست یعنی از روی اجبار و اکراه و امثالهم نیست .
و تَصَدَّق عَلَیَّ بِعَفوِک؛

منبع