شرح دعای سی و ششم صحیفه سجادیه _ شماره ۲۶۱ جلسه ۲۲

شرح دعای سی و ششم صحیفه سجادیه از حجه الاسلام والمسلمین موسوی مطلق
انتشار در روزنامه عصر ایرانیان
شنبه 17 دی 1401 شماره 3742

بسم الله الرحمن الرحیم
 إِنَّكَ الْمَنَّانُ بِجَسِيمِ الْمِنَنِ
همانا تویی بسیار نعمت دهنده به نعمت‌های بزرگ،
خداوند بزرگ نعمت دهنده نعمت های بزرگ است و این عطای نعمت های بزرگ ویژگی دیگری دارد که عبارت از دائمی بودن آن است .
مرحوم ایت الله العظمی ملاحبیب الله شریف کاشانی در شرح اسم المنان آورده :
واژه ی «مِنَّة» به معنی «بخشیدن نعمت» است. «راغب» در «مفردات» ریشه ی اصلی لغت «منَّه» را در اصل از مَنّ به معنی سنگهایی که با آن وزن می کنند می داند و به همین دلیل هر نعمت سنگین و گرانبهایی را «منّت» می گویند.

دو معنی برای المنّان که صیغه مبالغه است بیان شده یکی بخشنده و انعام کننده و دیگری "منّت و امتنان"؛ «خداوند بر مؤمنان منت نهاد که برای آن ها پیغمبری از خودشان برانگیخت».(آل عمران/164). «منّت می گذارند بر تو که اسلام آورده اند بگو منّت مگذارید بر من از جهت اسلام آوردن خودتان بلکه خدا منّت نهاده بر شما که شما را به ایمان هدایت نموده است».(حجرات/17).

که البتّه منّت گذاشتن به مفهوم اخیر در مورد انسان روش مردم فرومایه و عملی ناپسند است.

«منّت»، آن گونه که بیان شد هر نعمت سنگین و گرانبهایی را گویند که اگر جنبه ی عملی داشته باشد یعنی کسی عملاً نعمت بزرگی به دیگری بدهد کاملاً زیبا و ارزنده است و اما اگر کسی کار کوچک خود را با سخن، بزرگ کند و به رخ افراد بکشد کاری است بسیار زشت، بنابراین منّتی که نکوهیده است به معنی بزرگ شمردن نعمت ها در گفتار است، اما منّتی که زیبنده است همان بخشیدن نعمت های بزرگ و سنگین است.

"منّت" در لسان و کاربردهای قرآن معنی گسترده دارد که بیشتر شامل بخشیدن نعمت های سنگین می شود مثلاً خداوند در آیاتی از قرآن مجید به طور سربسته خبر از نعمت های وزین و گرانبهایی می دهد که به موسی و هارون ارزانی فرموده است.
خواص و مفاهیم اسماء الله الحُسنی(نامهای زیبای خداوند)، ملا حبیب الله شریف ترجمه ی محمدرسول دریایی، تهران: نشر صائب،

منبع