دعاى عهد از امام محمد باقر سلام الله علیه

دعاى عهد از امام محمد باقر سلام الله علیه 
جابر بن یزید جعفى گوید: حضرت امام محمّد باقر سلام الله علیه فرمود:
 
هر کس در همۀ عمرش یک بار این دعا را بخواند، در زمرۀ بندگان نوشته مى‏ شود و در دفتر حضرت قائم (صلوات اللَّه علیه) بالا برده مى‏ شود؛ وقتى قائم ما خروج کرد، آن شخص را به اسم خودش و پدرش مى‏ خواند و این نامه را به او مى‏ دهد و مى‏ گوید: بگیر؛ این نامه، عهدى است که در دنیا با ما بسته‏ اى.
این سخن خداوند عزّوجلّ نیز به همین اشاره دارد:
«إِلّا مَنِ اتَّخَذَ عِنْدَ الرَّحْمنِ عَهْداً »: «جز آن کسى که نزد خداى بخشنده پیمانى فراهم کرده باشد».
 
با طهارت، این دعا را بخوانید:
 دعا:
أَللَّهُمَّ یا إِلهَ الْآلِهَةِ ، یا واحِدُ ، یا أَحَدُ ، یا آخِرَ الْآخِرینَ ، یا قاهِرَ الْقاهِرینَ ، یا عَلِیُّ یا عَظیمُ ، أَنْتَ الْعَلِیُّ الْأَعْلى ، عَلَوْتَ فَوْقَ کُلِّ عُلُوٍّ ، هذا یا سَیِّدی عَهْدی وَأَنْتَ مُنْجِزُ وَعْدی ، فَصِلْ یا مَوْلایَ عَهْدی ، وَأَنْجِزْ وَعْدی ، آمَنْتُ بِکَ .
وَأَسْأَلُکَ بِحِجابِکَ الْعَرَبِیِّ ، وَبِحِجابِکَ الْعَجَمِیِّ ، وَبِحِجابِکَ الْعِبْرانِیِّ ، وَبِحِجابِکَ السِّرْیانِیِّ ، وَبِحِجابِکَ الرُّومِیِّ ، وَبِحِجابِکَ الْهِنْدِیِّ ، وَأَثْبِتْ مَعْرِفَتَکَ بِالْعِنایَةِ الْاُولى ، فَإِنَّکَ أَنْتَ اللَّهُ لاتُرى ، وأَنْتَ بِالْمَنْظَرِ الْأَعْلى .
وَأَتَقَرَّبُ إِلَیْکَ بِرَسُولِکَ الْمُنْذِرِ صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ وَآلِهِ ، وَبِعَلِیٍّ أَمیرِالْمُؤْمِنینَ صَلَواتُ اللَّهِ عَلَیْهِ الْهادی ، وَبِالْحَسَنِ السَّیِّدِ وَبِالْحُسَیْنِ الشَّهیدِ سِبْطَیْ نَبِیِّکَ ، وَبِفاطِمَةَ الْبَتُولِ ، وَبِعَلِیِّ بْنِ الْحُسَیْنِ زَیْنِ الْعابِدینَ ذِى الثَّفَناتِ ، وَمُحَمَّدِ بْنِ عَلِیٍّ الْباقِرِ عَنْ عِلْمِکَ ، وَبِجَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ الصَّادِقِ ، اَلَّذی صَدَّقَ بِمیثاقِکَ وَبِمیعادِکَ ، وَبِمُوسَى بْنِ جَعْفَرٍ الْحَصُورِ الْقائِمِ بِعَهْدِکَ ، وَبِعَلِیِّ بْنِ مُوسَى الرِّضَا الرَّاضی بِحُکْمِکَ ، وَبِمُحَمَّدِ بْنِ عَلِیٍّ الْحِبْرِ الْفاضِلِ ، اَلْمُرْتَضى فِی الْمُؤْمِنینَ ، وَبِعَلِیِّ بْنِ مُحَمَّدٍ الْأَمینِ الْمُؤْتَمَنِ، هادِی الْمُسْتَرْشِدینَ ، وَبِالْحَسَنِ بْنِ عَلِیٍّ الطَّاهِرِ الزَّکِیِّ ، خَزانَةِ الْوَصِیّینَ . وَأَتَقَرَّبُ إِلَیْکَ بِالْإِمامِ الْقائِمِ الْعَدْلِ الْمُنْتَظَرِ الْمَهْدِیِّ ، إِمامِنا وَابْنِ إِمامِنا صَلَواتُ اللَّهِ عَلَیْهِمْ أَجْمَعینِ .
یا مَنْ جَلَّ فَعَظُمَ و [هُوَ] أَهْلُ ذلِکَ فَعَفى وَرَحِمَ ، یا مَنْ قَدَرَ فَلَطُفَ ، أَشْکُو إِلَیْکَ ضَعْفی ، وَما قَصُرَ عَنْهُ عَمَلی مِنْ تَوْحیدِکَ ، وَکُنْهِ مَعْرِفَتِکَ ، وَأَتَوَجَّهُ إِلَیْکَ بِالتَّسْمِیَةِ الْبَیْضاءِ ، وَبِالْوَحْدانِیَّةِ الْکُبْرى ، اَلَّتی قَصُرَ عَنْها مَنْ أَدْبَرَ وَتَوَلَّى .
وَآمَنْتُ بِحِجابِکَ الْأَعْظَمِ ، وَبِکَلِماتِکَ التَّامَّةِ الْعُلْیا ، اَلَّتی خَلَقْتَ مِنْها دارَ الْبَلاءِ ، وَأَحْلَلْتَ مَنْ أَحْبَبْتَ جَنَّةَ الْمَأْوى ، وَآمَنْتُ بِالسَّابِقینَ وَالصِّدّیقینَ ، أَصْحابِ الْیَمینِ مِنَ الْمُؤْمِنینَ ، [وَ] الَّذینَ خَلَطُوا عَمَلاً صالِحاً وَآخَرَ سَیِّئاً أَلّا تُوَلِّیَنی غَیْرَهُمْ ، وَلاتُفَرِّقَ بَیْنی وَبَیْنَهُمْ غَداً إِذا قَدَّمْتَ الرِّضا بِفَصْلِ الْقَضاءِ . آمَنْتُ بِسِرِّهِمْ وَعَلانِیَتِهِمْ وَخَواتیمِ أَعْمالِهِمْ، فَإِنَّکَ تَخْتِمُ عَلَیْها إِذا شِئْتَ، یا مَنْ أَتْحَفَنی بِالْإِقْرارِ بِالْوَحْدانِیَّةِ، وَحَبانی بِمَعْرِفَةِ الرُّبُوبِیَّةِ ، وَخَلَّصَنی مِنَ الشَّکِّ وَالْعَمى ، رَضیتُ بِکَ رَبّاً ، وَبِالْأَصْفِیاءِ حُجَجاً ، وَبِالْمَحْجُوبینَ أَنْبِیاءَ ، وَبِالرُّسُلِ أَدِلّاءَ ، وَبِالْمُتَّقینَ اُمَراءَ ، وَسامِعاً لَکَ مُطیعاً.

ترجمه:
خدایا؛ اى معبود معبودان؛ اى خداى یگانه؛ و اى خداى یکتا؛ اى از همۀ پیشینیان پیشین‏تر؛ اى چیره‏ شونده و غالب بر همۀ قدرتمندان؛ اى برتر و اى بزرگ؛ تو خداى برتر و بلندمرتبه هستى، و برترى یافتى بر هر برترى؛ این است عهد من، اى سرور من؛ و تو وفا کنندۀ وعدۀ من هستى؛ پس مولاى من این عهد مرا به مقصد برسان، و به وعده‏ ام وفا فرما که من به تو ایمان دارم و از تو مسألت مى‏ کنم به حجاب عربیت، و به حجاب عجمیت، و به حجاب عبرانیت، و به حجاب سریانیت، و به حجاب رومیت، و به حجاب هندیت؛ و با عنایات اوّلیّه‏ ات، معرفتت را در وجود من ثابت گردان؛ زیرا تو خدایى هستى که دیده نمى‏ شوى، و تو در چشم‏ انداز برترى هستى. به تو تقرّب مى‏ جویم به وسیلۀ رسول و فرستادۀ بیم‏ دهندۀ تو - که درود خدا بر او و آل او باد - ؛ و به حضرت على امیر مؤمنان - درود خدا بر او باد - که هدایت‏ کننده بود؛ و به حسن ، آقا و سرور؛ و به حسین، شهید؛ دو سبط پیامبرت و به فاطمۀ بتول؛ و به علىّ بن الحسین، زینت عبادت پیشه‏ گان، و صاحب پینه‏ ها(یى که بر اثر عبادت بر بدنش عارض شده بود)؛ و به محمّد بن على، شکافندۀ علم تو؛ و به جعفر بن محمّد صادق، که میثاق و میعاد تو را تصدیق نمود؛ و به موسى بن جعفر، که پارسا بود و به پیمان تو قیام  کرد؛ و به علىّ بن موسى، حضرت رضا که راضى به حکم تو بود؛ و به محمّد بن على، دانشمند بافضیلت و مورد پسند در میان مؤمنان؛ و به علىّ بن محمّد، امین و امانت‏دار، هدایت کنندۀ هدایت جویان؛ و به حسن بن على، پاک و پاکیزه، گنجینۀ رازهاى اوصیا. و به تو تقرّب مى‏ جویم (اى خدا؛) به وسیلۀ امام قیام‏ کنندۀ عدل‏ گستر؛ همان هدایت‏ شده‏ اى که مورد انتظار است؛ که او امام ما و فرزند امام ماست؛ درودهاى خدا بر همۀ آنان باد. اى آن که باشکوه و بزرگ است، پس شایستۀ این جلالت و عظمت است؛ در عین حال به بندگانش ترحّم مى‏ کند و آنان را عفو مى‏ نماید؛ اى آن که تقدیر مى‏ نماید و تقدیرش دقیق است؛ از ضعف خود، و از کوتاهى عملم نسبت به توحید و کُنه شناخت تو به تو شکایت مى‏ برم؛ و به تو رو مى‏ کنم به وسیلۀ نامیدن سپید، و به یگانگى بزرگ؛ که کسى که بدان پشت کند نمى‏ تواند بدان دست یازد. ایمان آوردم به بزرگترین حجابت، و به کلمات کامل عالى‏ رتبه‏ ات؛ که از آن‏ها این دار دنیا و بلا را خلق نمودى، و آن که را دوست داشتى به منزل بهشتى وارد گردانیدى. ایمان آوردم به سبقت‏ جویان و راست‏گویان؛ آنان که از میان مؤمنان، اصحاب یمین و سعادت ‏یافتگان‏ اند؛ و نیز به آن‏ها که عمل شایسته و صالح را با عمل ناشایسته مخلوط کرده‏ اند، این که سرپرست مرا غیر آن‏ها قرار مده، و بین من و آن‏ها جدایى میفکن؛ در فردایى که رضا و خشنودى را مقدّم دارى با تمام شدن حکم و داورى. من به نهان و آشکار و پایان اعمال‏شان، ایمان آوردم. پس همانا تو کار آن‏ها را ختم خواهى کرد هر گاه که خواستى؛ اى آن که بر من منّت نهادى و به یکتایى خویش، مقرّ و معترفم نمودى؛ و با شناخت مقام ربوبى خودت بر من لطف کردى؛ و مرا از شکّ و کوردلى رهانیدى؛ راضى گشتم به این که تو پروردگارم باشى؛ و برگزیدگانت، حجّت‏هاى من باشند؛ و افراد محجوب، پیامبران من باشند؛ و رسولان  تو راهنمایان من گردند؛ و پرهیزگاران نیز فرمانروایان من باشند؛ که آگاهانه، حرف شنو و مطیع تو هستم.