نامه ای به خدا

حضرت استاد آیت‌الله شوشتری:
یک شبی در مشهد مقدس (حسینیه قمی ها) اتفاقی برایمان افتاد. خیلی جالب بود. چند نفر طلبه بودیم. بنده به زبانم جاری شد و به دوستانم گفتم:
بیایید امشب نامه ای برای خدا بنویسیم. شب خیلی خوشی بود. صحبت از نعمت های الهی بود، تا صبح با همین هفت هشت نفر از خدا صحبت کردیم، صحبت از دنیا نبود، صحبت از آخرت و جهنم و بهشت نبود، صحبت از خدا بود، فقط خدا. من در آن زمان مست خدایی بودم و متوجه نمی شدم که چه کار می کنم.
شروع به نوشتم کردیم:
بسم الله الرحمن الرحیم
ای خدای بزرگ! ما إمضا کنندگان این ورقه، اعتراف می کنیم اگر بخواهی با فضلت با ما رفتار نکنی و به عدالت رفتار بکنی، ما اهل جهنمیم و اگر بخواهی با فضلت رفتار کنی آن چیز دیگر است و ما بر این مطالب دو امام معصوم را شاهد می گیریم، حضرت امام رضا علیه السلام و حضرت مهدی علیه السلام و همگی إمضا کردیم.
فردا صبح همگی با هم به حرم رفتیم. آن نامه را به یکی از افرادی که بین ما سیّد بود دادیم؛ جناب آیت الله سیّد عادل علوی که از فضلا است. تألیفاتی هم دارد (از جمله کتابی به زبان عربی در جبر و تفویض) که به داخل ضریح بیندازد. اتفاقاً آن روز حرم خیلی شلوغ بود تا ایشان نامه را از دست ما گرفت که با خود ببرد و داخل ضریح بیندازد، بی اختیار یک متر کوچه باز شد به طوری که از ضریح منور کنار حرم دیده می شد. ایشان بدون اینکه بدنش با کسی تماس پیدا کند مستقیم به طرف ضریح رفته و نامه را داخل ضریح حضرت انداخت و دوباره برگشت.
این قصه ها برای سالک بسیار پیش می آید،  این چیزی بود که خودم شاهدش بودم و در حال حاضر کسانی که این نامه را نوشته اند همگی زنده اند از جمله آقای حاج شیخ حسین گنجی، آقای حاج شیخ حبیب الله فرحزاد، آقای علوی و چند نفر از بزرگان اهل علم.
--------------------------------------------------
خرمن معرفت،ص 88 تألیف: حجت الاسلام سیدعباس موسوی مطلق