ملاقات استاد موسوی مطلق با آیت الله پهلوانی تهرانی (سعادت پرور)

برای ملاقات و شرفیابی به محضر عالم عظیم الشان، عارف صمدانی، مرحوم آیت الله شیخ علی اقا پهلوانی تهرانی رحمه الله علیه مشهور به سعادت پرور به انگیزه‌های مختلفی به منزل ایشان مراجعه می کردم.
به طور مثال نوشتن کتابی درباره ی مرحوم آیت الله انصاری همدانی، که مرحوم پهلوانی دائما می فرمود:
«بنده چیزی نمی دانم. مرحوم آقای انصاری را نیز دوبار ملاقات کردم و خدمتشان رسیدم. بیش از این بلد نیستم.»
اما از آنجا که خوشبختانه یا بدبختانه برای ملاقات با اولیای خدا عطش خاصّی دارم. مجددا مراجعه می کردم، ولی مطلوب حاصل نمی شد و فقط از محضرشان بیش از تماشای چهره‌ی ملکوتی ایشان - البته آن هم از سر ما زیاد بود (جمال چهره‌ی تو، حجت موجه ماست) - نصیب نمی شد. تا به مناسبتی، یکی از اولیا الله فرمود:
این دفعه برو بگو: «فلانی گفت: نم پس بده».
بار دیگر آمدم، ولی این بار چون از نماز آیت الله بهجت می آمدیم، دو نفر از طلاب محترم همراه من شدند. بعد که رسیدیم منزل ایشان، مطلب عرض شد. فرمود: داخل بیایید.
رفتیم و در محضرش نشستیم. آن بزرگوار سرش را پائین انداخت و سکوت کرد. من نیز ساکت بودم؛ چرا که:
در حریم عشق، نتوان دم زد از گفت و شنود
زانکه آن جا جمله اعضا چشم باید بود و گوش
یکی از همراهان شروع کرد به گلایه از نبودن استادان و عارفانی همچون: امام، مرحوم ملکی، مرحوم قاضی و بی کس شدن طلاب و....، گرچه ایشان اشتباه کرد! و نباید در محضر آیت الله پهلوانی که خود از آن طایفه بود و در آن مرتبه قرار داشت، شکوه می کرد.
ولی حضرت آقا، بعد از سخنان آن سالک عجول - البته در آن زمان - سر مبارکش را بلند کرد و جمله ای فرمود، که هنوز هم، اثرش در قلب و ذهنم مانده و عرق شرمندگی اش خشک نشده است. فرمود:
... درد نیست، و گرنه طبیب هست.(1)
لحظاتی بعد عرض کردم: حضرت آقا! رخصت. « در خانه اگر کس است، یک حرف بس است»(2)
______________________________
(1) عاشق که شد، که یار به حالش نظر نکرد
ای خواجه! درد نیست، وگر نه طبیب هست
(2) عزالدین محمود کاشی:
گفتم که مرا علم لدنی هوس است

 تعلیم بکن اگر تورا دسترس است
گفتم که: «الف»، گفت: دگر؟ گفتم: هیچ

_____________________________________

عطش حضور، تألیف: حجت الاسلام سیّدعباس موسوی مطلق ،ص 110