مقام تسبیح و تقدیس

بسم الله الرحمن الرحیم
مقام تسبیح و تقدیس یکی از مقامات بسیار بالا است. چون این مقام خیلی بالا بود، ملائکه به خدای متعال عرض کردند:
برای چه انسان را خلق کردی؟
در آیه «إِنِّي جَاعِلٌ فِي الْأَرْضِ خَلِيفَةً ۖ»(1) این را گفتند. بعد استدلال ملائکه این بود، می گفتند:
ما تو را تسبیح و تقدیس می کنیم. «وَنَحْنُ نُسَبِّحُ بِحَمْدِكَ وَنُقَدِّسُ لَكَ» چون این مقام خیلی اوج داشت و حدّ ملائکه هم رسیدن به مقام تسبیح و تقدیس بود. بالاترین حدّ معرفت را که برای آن ها متصوّر بود بیان کردند.
این بیان ملائکه حکایت از این دارد که مقام تسبیح مقامی بس رفیع است و مقام انسان بالاتر از این است. یعنی یک مقامات دیگری هم وجود دارد که دیگر درک ملائکه بیش از این نمی رسد.
انسان به حقیقت عبودیت می رسد، انسان به مقام فناء فی الله می رسد، انسان متعلّم است و خدا معلم او و موضوع تعلیم علم الاسماء است.(2)
__________________________________
(1) سوره مبارکه بقره، آیه 30
(2) «وَعَلَّمَ آدَمَ الْأَسْمَاءَ كُلَّهَا ثُمَّ عَرَضَهُمْ عَلَى الْمَلَائِكَةِ فَقَالَ أَنْبِئُونِي بِأَسْمَاءِ هَٰؤُلَاءِ إِنْ كُنْتُمْ صَادِقِينَ»؛
 «خداوند اسامی همۀ حقایق را به آدم آموخت، آن گاه هوّیت حقایق را به فرشتگان ارائه کرد و فرمود: مرا از اسامی اینان خبر دهید اگر [در ادعای خود نسبت به پُرکردنِ خلأِ جانشین با حمد و تسبیح و تقدیس] راستگویید» سوره مبارکه بقره، آیه 31

تفسیر سوره تغابن، تألیف: حجت الاسلام استاد سیدعباس موسوی مطلق، ص 16 و 17