راه رسیدن، نماز شب و گریه بر امام حسین(ع)

استاد حاج شیخ حسین انصاریان می فرمودند:
زمانی که من در حوزه علمیه قم مشغول تحصیل بودم بعضی از روزها علامه طباطبایی را می دیدم که به درس یا به حرم مطهر مشرّف می شوند.
روزی از روزها دیدم شخصی در کنار پیاده رو به ایشان رسید و از معظم له سوالاتی می کند، کنجکاو شدم و من هم ایستادم و به سوال و جواب های این مرد از علامه گوش کردم.
یکی از سوالات آن شخص این بود که آقا می شود بفرمائید از چه راه هایی به این مقام و مرتبه رسیده اید تا ما هم اگر بتوانیم و توفیق داشته باشیم از شما درس گرفته و آن مسیر ها را طیّ کنیم؟
علامه طباطبائی بدون در نظر گرفتن وضع و موقعیت و شخصیت و جا و محل، بسیار آرام و بی آلایش در همان کنار خیابان و در کنار پیاده رو به ایشان رو کردند و فرمودند:
راه های زیادی بود و هست ولی از میان این راه ها آنچه برایم بسیار قابل اهمیت است و بیشتر به آنها اهتمام می ورزم و افتخار می کنم و مطمئنم از همه بهتر و برایم مشهود و معلوم است دو راه است، یکی نماز شب با اخلاص و مدام و دیگری گریه بر حضرت امام حسین علیه السلام.
لذا بارها دیده می‌شد که علامه به مجالس روضه اباعبدالله الحسین علیه السلام زیاد می رفتند و زیاد گریه می کردند تا جایی که از گریه و حالت بکاء ایشان دیگران نیز متأثر و گریان اشک بار می شدند.