سیدذبیح الله قوامی معروف به حاج آقافخر تهرانی جوانی بسیار خوش سیما و شیک پوش بود و هوش بسیاری داشت و در یک خانواده‌ی روحانی متولد شده بود.
در زمانی که فقط عده کمی می‌توانستند بورسیه تحصیلی بگیرند و به کشورهای اروپایی اعزام شوند؛ ایشان بورسیه گرفته بودند. روز اعزام، به دلایلی کمی دیر به فرودگاه می‌رسد و از پرواز جا می‌ماند.
روزی با آقاشیخ مرتضی زاهد رو به رو می‌شود، تحت تاثیر شیخ قرار گرفته و تمام البسه‌ مد روز را کنار گذاشت. برق عشق صاحب الزمان عج در جان فخر تهرانی آتش انداخت و او را در مدار جذبه آقای عالَم قرار داد.

روزهای پایانی عمرش این شعر از مرحوم آیت الله غروی اصفهانی را زمزمه می‌کرد:
تا به کی‌ام نوش جان میزنیم نیشتر
زخم از این بیشتر یا دل از این بیشتر
ز آه من اندیشه کن بیخ جفا تیشه کن
مهر و وفا پیشه کن بیشتر از پیشتر
در نظر اهل دل سادگی آزادگی است
جز متصنع مدان از همه بد کیش تر

ایشان در ۱۳۷۵/۵/۱ه.ش وفات یافت و در آرامستان بقیع قم آرمیده است.