حجت‌الاسلام والمسلمین موسوی مطلق:
آیت‌الله میرزا یحیی مدرس جامع معقول و منقول بود
حوزه/ استاد حوزه علمیه در آیین نکوداشت مرحوم آیت‌الله میرزا یحیی مدرس اصفهانی با اشاره به تبار علمی، مراتب عرفانی، آثار ادبی و شخصیت متواضع این فقیه و حکیم شهیر، او را جامع علوم معقول و منقول و الگوی زهد و خلوص در عصر خویش خواند.
به گزارش خبرنگار خبرگزاری حوزه از تهران، حجت‌الاسلام والمسلمین سید عباس موسوی مطلق، استاد حوزه علمیه، در آیین نکوداشت مرحوم میرزا یحیی مدرس که در دارالبکاء فاطمه‌الزهرا (س) برگزار شد، اظهار داشت: این جلسه اختصاص دارد به عالم ربانی، حکیم صمدانی، عارف الهی و شاعر اهل معرفت، مرحوم آیت‌الله میرزا یحیی اصفهانی بیدآبادی.
وی افزود: بیدآباد که امروز یکی از محلات اصفهان است، پیش‌تر منطقه‌ای مستقل بوده که بسیاری از اعاظم، حکما و عرفای ما از آن برخاسته‌اند.
وی ادامه داد: مرحوم آیت‌الله میرزا یحیی مدرس اصفهانی متولد کربلای معلی بود. پدر ایشان، گرچه عالم نبود، اما از تبار بزرگان دین بود و به حرفه کاشی‌پزی اشتغال داشت. شاید همین حرفه موجب اقامتشان در کربلا شده بود. ایشان تا ۱۶ سالگی در عتبات عالیات زندگی کرد و سپس به ایران بازگشت و از محضر بزرگان فراوانی بهره برد.
حجت الاسلام والمسلمین موسوی مطلق خاطرنشان کرد: پدر ایشان از احفاد آیت‌الله‌العظمی محمدباقر محقق سبزواری، فقیه بزرگ قرن یازدهم هجری، امام جمعه و شیخ‌الاسلام اصفهان در عصر صفویه و از شاگردان علامه محمدتقی مجلسی (پدر مجلسی دوم) بود. این علما در جوار شیخ حر عاملی در حرم امام رضا (ع) دفن شده‌اند. مادر ایشان نیز از خاندان عارف و حکیم بزرگ، آقا محمد بیدآبادی بود که از احیاگران فلسفه و عرفان شیعی و سرسلسله عرفای معاصر در نجف و تهران محسوب می‌شود.
وی خاطرنشان کرد: مرحوم آیت‌الله میرزا یحیی مدرس اصفهانی در نجف اشرف از محضر شیخ اعظم انصاری بهره‌مند شد، پس از بازگشت به ایران نیز از بزرگان وقت چون آخوند کاشی، آیت‌الله سید محمد هاشم چهارسوقی، میرزا محمدباقر خوانساری صاحب روضات، شیخ محمدباقر واثق همدانی و آیت‌الله ملا هادی بهره‌های فراوان برد، از مرحوم ملا هادی، علوم غیرمتداول یا به‌اصطلاح علوم غریبه را نیز فراگرفت.
وی، تصریح کرد: آیت‌الله مدرس در علوم مختلفی صاحب‌نظر بود، فقه، اصول، عرفان، کلام، منطق، فلسفه، هیئت، ریاضیات و فنون ادبی، او در واقع جامع علوم معقول و منقول بود، دیوان اشعار ایشان حدود ۶۰۰۰ بیت دارد، عمدتاً در قالب قصیده و قطعه، به زبان‌های فارسی و عربی.
حجت الاسلام والمسلمین موسوی مطلق، با بیان این‌که شعر او تنها به مدایح و مراثی اهل بیت (ع) محدود نبوده، اظهار کرد: ایشان در حوزه توحید نیز اشعاری ناب دارد، حالا که در آستانه عید سعید قربان هستیم، یکی از ابیات برجسته ایشان چنین است:
ماه قربان است، کردن جان خود قربان خوش است
جان خود قربان نمودن در ره جانان خوش است
استاد حوزه علمیه همچنین به جنبه‌های معنوی شعر آیت الله میرزا یحیی مدرس اشاره کرد و گفت: در حوزه مناجات نیز اشعار ایشان نمایانگر مقام عرفانی و روح لطیف اوست، در مدایح و مراثی اهل بیت (ع) به‌ویژه امیرالمؤمنین (ع)، حضرت معصومه (س) و امام عصر (عج) اشعاری دارد و یکی از ویژگی‌های ممتاز او این است که برای همه چهارده معصوم اشعاری سروده است.
وی با اشاره به ویژگی‌های اخلاقی آیت الله میرزا یحیی مدرس، ابراز کرد: زهد ایشان حقیقی و عمیق بود و همین موجب شهرت‌گریزی‌اش شد. با وجود کرسی تدریس، بسیار متواضع بود. روایت داریم: "ثمرة العلم التواضع"؛ ایشان مصداق این کلام بود. اهل ریاضت بود و همین روح لطیفش در اشعارش تجلی یافته است.
حجت الاسلام والمسلمین موسوی مطلق تأکید کرد: اخلاص و ارادت او به اهل بیت(ع)، به‌ویژه سیدالشهدا(ع)، چشمگیر بود، ایشان یک زندگینامه خودنوشت دارد که حدود ۲۵ سال پیش از وفاتش (یعنی در ۷۰ سالگی) نوشته است، آن زندگینامه در نهایت با جمله‌ای تأمل‌برانگیز پایان می‌یابد: در این مدت که در تحصیل علوم رسمی زحمت کشیدم، از خود عملی خالصاً لوجه‌الله ندیدم، حالا هم با توانی و ناتوانی مشغول ترتیبی معمول هستم که رضای خدا را در اکرام مسئول و اعظم معمول بدانم، چون بر حسب عقیده راسخ، طریق نجات جز توسلات به حضرت سیدالابرار و آل اطهار نمی‌دانم، به رشته نظم آوردم:
به این امید زدم نقش نام حضرت دوست
که روز حشر به دستم جز این عمل ندهند
حجت الاسلام والمسلمین موسوی مطلق اضافه کرد: آیت الله میرزا یحیی مدرس واقعاً معتقد بود که راه نجات، در توسل به سیدالشهدا (ع) است و این عقیده در عملش هم جلوه‌گر بود، منزل ایشان محل رفت‌وآمد ادبا، مداحان و مرثیه‌سرایان بود و اشعارش در منابر، به‌ویژه در اصفهان، شهرت خاصی داشت.
وی با اشاره به وفات ایشان یادآور شد: مرحوم آیت‌الله میرزا یحیی مدرس اصفهانی، پس از اقامه نماز صبح، در روز پنجم ذی‌القعده سال ۱۳۴۹ قمری، جان به جان‌آفرین تسلیم کرد، پیکر او در تکیه میرزا رفیعای نائینی دفن شد، آن محل اکنون در محدوده فرودگاه نظامی اصفهان قرار دارد و اثری از مزار او باقی نیست، اما میراث علمی و ادبی‌اش، از جمله دیوان شعرش، همچنان باقی‌ست و یاد او را زنده نگاه داشته است.
انتهای پیام/