شرح دعای یازدهم صحیفه سجادیه از حجه الاسلام والمسلمین موسوی مطلق
انتشار در روزنامه عصر ایرانیان
پنجشنبه 27 اردیبهشت 1403 شماره 4112
جلسه 4
بسم الله الرحمن الرحیم
وَ أَلْسِنَتَنَا بِشُکرِک عَنْ کلِّ شُکرٍ،
و زیان را به شکر خودت چنان مشغول دار که فارغ از شکر دیگری گردد
هر عضوی از اعضای بدن انسان شغل و وظیفه ای دارد در فراز قبل وظیفه قلب بیان شد در این فراز وظیفه زبان و در فراز بعد جمیع جوارح بیان می گردد.
شکر قدردانی در برابر نعمت است که از قلب به زبان و عمل جاری می شود پس شناخت نعمت در آن که منجر به شناخت منعم می گردد ضروری است .
کسی که نعمت ها را از خداوند بداند مستغنی از شکر دیگران می شود ، و از بندگان هم که قدر دانی می کند در طول قدردانی از خداوند است .
شکر در روایات آثار فراوانی دارد از جمله :
محبوب خدا شدن ؛
افزایش رزق ؛
زندگی با آسایش ؛
در برابر خداوند باید شاکر بود ؛ خلق خدا هر گاه برای ما کاری کنند در برابر محبتشان باید شاکر بود و والدین به طور خصوص باید مورد شکر گزاری قرار بگیرند.
خداوند هم که شاکر و شکور است معانی دیکری دارد از جمله این که : در مقابل عمل اندک ما جزای بسیار می بخشد .
مناجات شاکرین حضرت سیدالساجدین سلام الله علیه نیز فصل خاصی از معرفت در مقام شکر را برای سالک الی الله باز می کند .