شرح دعای ششم صحیفه سجادیه از حجه الاسلام والمسلمین موسوی مطلق
انتشار در روزنامه عصر ایرانیان
چهارشنبه 11 بهمن 1402 شماره 4039
جلسه 22
بسم الله الرحمن الرحیم
إِنَّک أَنْتَ الْمَنَّانُ بِالْجَسِیمِ، الْغَافِرُ لِلْعَظِیمِ، وَ أَنْتَ أَرْحَمُ مِنْ کلِّ رَحِیمٍ، فَصَلِّ عَلَی مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ الطَّیبِینَ الطَّاهِرِینَ الْأَخْیارِ الْأَنْجَبِینَ. زیرا که تویی بسیار بخشنده نعمت بزرگ و بخشاینده گناه سترگ و تو از مهربانی مهربان‌تری. پس درود فرست بر محمد و آلش که پاکیزگان و پاکان و نیکوکاران و سرآمد تمام برگزیدگان‌اند. در فراز پایانی دلیل این تقاضاها این است که خداوند دارای این اسماً و صفات است: ۱. منان به قید جسیم یعنی کسی که عطای کثیر و عظیم عنایت می‌کند. چنانچه در دعای ابوحمزه ثمالی هم می‌خوانیم: اَیْنَ مَنُّکَ الْجَسیمُ. ۲. الغافر للعظیم؛ بخشاننده گناهان بسیار بزرگ. ۳. ارحم من کل رحیم؛ مهربان‌تر از هر مهربان؛ فی الواقع رحیمی جز خداوند وجود ندارد من کل رحیم یعنی هر کس از رحیمیت خداوند بهره‌ای برده تصور شود مانند پیامبر، امام، مادر و هر چه مظهر رحیمیت وجود دارد همه از خداوند است و خداوند از همه مهربان‌تر است. و سپس دعا با صلوات بر محمد و ال محمدکه پاکیزگان و پاکان و نیکوکاران و سرآمد تمام برگزیدگان‌اند به پایان می‌رسد.