شرح دعای ششم صحیفه سجادیه از حجه الاسلام والمسلمین موسوی مطلق
انتشار در روزنامه عصر ایرانیان
سه شنبه 19 دی 1402 شماره 4021
جلسه 6
بسم الله الرحمن الرحیم
أَصْبَحْنَا وَ أَصْبَحَتِ الْأَشْیاءُ کلُّهَا بِجُمْلَتِهَا لَک، سَمَاؤُهَا وَ أَرْضُهَا، وَ مَا بَثَثْتَ فِی کلِّ وَاحِدٍ مِنْهُمَا، سَاکنُهُ وَ مُتَحَرِّکهُ، وَ مُقِیمُهُ وَ شَاخِصُهُ وَ مَا عَلَا فِی الْهَوَاءِ، وَ مَا کنَّ تَحْتَ الثَّرَی . شب را به صبح رساندیم و تمام آفریدگان جملگی پای در میدان صبح نهادند: آسمان و زمین، و آنچه در این دو پراکنده‌ای، ساکن و جنبنده، ایستاده و رونده و هر چه در هوا بالا رفته و آنچه در زمین پنهان شده، همه و همه در سراپنجه قدرت تو است . در این فراز می خواهد بفرماید صبح و بهره مندی از آن مخصوص انسان‌ها و آنچه روی زمین است نیست بلکه همه جا و همه چیز از او بهره مند است چه در آسمان اول (چون سماوات نفرمود شاید در بقیه آسمان ها نیاز به این صبح نباشد ، )باشد یا در اعماق زمین و این اژ مظاهر مالک و قادر بودن خداوند است همه چیز تحت سیطره قدرت اوست و همه چیز مملوک اوست پس منافع را هر طور اراده کند به هر چیز که بخواهد می رساند.