شرح دعای دوم صحیفه سجادیه از حجه الاسلام والمسلمین موسوی مطلق
انتشار در روزنامه عصر ایرانیان
شنبه 27 آبان 1402 شماره 3977
جلسه 13
بسم الله الرحمن الرحیم
وَ عَرِّفْهُ فِی أَهْلِهِ الطَّاهِرِینَ وَ أُمَّتِهِ الْمُؤْمِنِینَ مِنْ حُسْنِ الشَّفَاعَةِ أَجَلَّ مَا وَعَدْتَهُ؛ یا نَافِذَ الْعِدَةِ، یا وَافِی الْقَوْلِ، یا مُبَدِّلَ السَّیئَاتِ بِأَضْعَافِهَا مِنَ الْحَسَنَاتِ؛ إِنَّک ذُو الْفَضْلِ الْعَظِیمِ. و قبول شفاعتش را در اهل بیت پاکیزهاش و مؤمنان از امّتش بیش از آنچه به او وعده فرمودهای به او اعلام فرما. ای خدایی که وعدهات نافذ است، ای آن که عهدت وفاست، ای مولایی که بدی‌ها را به چندین برابر به خوبی‌ها تبدیل میکنی، همانا که تو صاحب فضل عظیمی.رسول الله صاحب شفاعت عظمی است و اهل بیت طاهرینش و امت مؤمنی از این شفاعت به نحو خاصه استفاده می‌کنند. پبش از ان هم اشاره به ایه ولسوف یعطیک ربک فترضی است.وعده خدا نافذ و تخلف ناپذیر است. تمام این صفات که در پایان دعا امده است همه در قران و ادعیه بارها به ان اشاره شده است والبته باید توجه داشت از جمله اداب دعا این است که پایان ان با اسماً و صفات الهی و مرتبط با درخواست‌های مطرح شده باشد.