شرح دعای اول صحیفه سجادیه از حجه الاسلام والمسلمین موسوی مطلق
انتشار در روزنامه عصر ایرانیان
دوشنبه 17 مهر 1402 شماره 3943
جلسه بیستم و هفتم
بسم الله الرحمن الرحیم
وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی أَغْلَقَ عَنَّا بَابَ الْحَاجَةِ إِلَّا إِلَیهِ، فَکیفَ نُطِیقُ حَمْدَه‌ام مَتَی نُؤَدِّی شُکرَهُ! لَا، مَتَی. سپاس خداوندی را که جز به خود، درِ نیاز را به روی ما فرو بست. چگونه از حمد او بر آییم؟ کی سپاسش توانیم گفت؟ نمیتوانیم، کی توانیم؟ بسته شدن تمام درها برای دریافت نیازها حقیقتاً بسته است و نه مجازاً، احتیاج خلق به همدیگر تکویناً به اذن خداست اگر کسی ادعای استقلال کند استکبار ورزیده و نه تنها گره‌ی از خلق باز نمی‌کند بلکه گره در کار خلق می‌اندازد و اگر العیاذ بالله دری را در عرض باب الله بداند مشرک است و ناامید از در خلق باز خواهد گشت، حمد نعمت‌ها و این نعمت عظیم که ما محتاج خدا هستیم و خدا ما را به در خانه خود رهنمون گشته مقدور نیست نه راهش را بلدیم و نه زمان آن، مگر اینکه بفهمیم ما فقیر هستیم و خداوند غنی است بلکه این فهم ما را به حمد عملی نزدیک کند.