شرح دعای سوم صحیفه سجادیه از حجه الاسلام والمسلمین موسوی مطلق
انتشار در روزنامه عصر ایرانیان
پنجشنبه 18 اسفند 1401 شماره 3791
بسم الله الرحمن الرحیم
وَ زَوَاجِرِ السَّحَابِ وَ الَّذِی بِصَوْتِ زَجْرِهِ یسْمَعُ زَجَلُ الرُّعُودِ، وَ إِذَا سَبَحَتْ بِهِ حَفِیفَةُ السَّحَابِ الْتَمَعَتْ صَوَاعِقُ الْبُرُوقِ.
و حرکت‌دهندگان ابر.
و بر آن مَلَکی که از فریاد زجرش غرّش رعدها شنیده شود و چون ابر خروشان به وسیله او به شنا درآید، شعلههای برق درخشیدن گیرد.
کر چه امام سجاد سلام الله علیه در دعای نوزدهم کامل به موضوع رعد و برق پرداخته شده است ولکن در اینجا نیز به این طبقات از فرشتگان درود می فرستد و خلق صدا و آواز در اثر حرکت فرشتگان را به تصویر می کشد و همچنین حرکت ابرا به صورت شنا گونه بر این زیبائی افزوده است و همچنین ایجاد نور و شعله های برق صحنه های تماشایی را خلق کرده است آنچه اولیاء الهی از حرکت ابرها و رعد و برق ها می بینند و می شنوند غیر از آن است که ما می بینیم و می شنویم تو مو می بینی و ما پیچش مو /تو ابرو ما اشارت های ابرو . آنان چنان زیبایی های را می بینند که بر آنان سلام و‌درود و صلوات می فرستند و خداوند را در این زیبایی ها به تماشا می نشینند.