بسم الله الرحمن الرحیم
۳۰ سال قبل جمعی از مقلدین مرحوم میرزا محمد صادق مجتهد تبریزی از تبریز مهاجرت کردند، ابتدا به سمت شمال و سپس به دنبال جائی بودند که اصلاحات ارضی صورت نگرفته باشد، در نهایت به طالقان آمدند و رحل اقامت افکندند، ایشان با هرگونه تجدد و با هر گونه ابزار تکنولوژیک و مدرن مخالف هستند. از آب لوله کشی، برق، گاز و امثالهم استفاده نمی کنند و یک زندگی سنتی را سپری می کنند و معتقدند ظهور منجی بسیار نزدیک است.
در سال ۹۱ به دیدنشان رفتم و حدود یک دهه بعد در سال ۹۸ در سفر دوم ساعتی را در این روستا سپری کردیم و در نهایت ادب و محبت پذیرایی کردند، گرچه ارتباط با کسی ندارند و افراد را هم به روستا نمی پذیرند چراکه اسباب زحمت آنان میشود و از فلسفه ی این خلوت گزینی دور می کند و البته عموما هم اشخاص برای کنجکاوی و بعضا فضولی میروند، البته به جهاتی از جمله سیادت، ما را در هر دو سفر پذیرفتند.
گر چه این نوع سلوک و زندگی در شریعت اسلام و مکتب اهل بیت جای تامل است، اما این همت که به شوق ظهور امام زمان اینچنین استقامت کنند جای ستایش است.
اما حقیقت این است:
انتظار ظهور حضرت با کناره گیری از مردم و بی تفاوت بودن به امور مسلمین سازگار نیست چرا که ما معتقدیم آقایی که قرار است با ظهور عالم را متحول و اصلاح کند، زمینه سازان ظهورش باید در مسیر اصلاح دنیا باشند، و نگاه به ظهور باید نگاه جهانی باشد نه روستائی...
____________________________________________
یادداشت های استاد سیدعباس موسوی مطلق