بسم الله الرحمن الرحیم
دعا کردن یک سکه دو رو است، یک روی آن مواقع اضطرار است و این یعنی که:
هیچ آدابی و ترتیبی مجو
هر چه می خواهد دل تنگت بگو
و یا به قول حافظ:
هر که خواهد گو بیا و هر چه خواهد گو بگو
کبر و ناز و حاجی و دربان بدین درگاه نیست
در این مقام همه ی آداب ساقط می شود و مهم همان توجه به خداست که در این مواقع حاصل می گردد، و البته عوام مردممعمولا بی تکلف با خدا صحبت می کنند.
و البته باید دانست:
حافظ وظیفه ی تو دعا گفتن است و بس
در بند آن مباش که شنید یا نشنید
روی دیگر این سکه ان است که باید با آداب کامل دعا کرد تا بهره ی کامل را برد.
از آداب دعا این است که خدا را به بزرگی یاد کنی و ستایش او بجا آوری.
ادب دیگر این است که نعمات خدا را یاد کنی یاد نعمت انسان را با منعم آشنا می کند.
و پس از آن باید به گناهان و تقصیرات خود در امر بندگی اعتراف کرد، که این اعتراف انسان را به خدانزدیک می کند و محبت را نسبت به خدا افزایش می دهد.
نصیب ماست بهشت ای خدا شناس برو
که مستحق کرامت گناهکارانند
و پس از این اعتراف طلب حاجت باید کرد و برای این طلب و دعا چاره ای نیست جز آنکه با شفیع و واسطه باید رفت تا مقبول واقع شود.
در آخر سال باید یک محاسبه کرد و پس از محاسبه و اعتراف به درگاه او باید دعا کرد مخصوصا این ایام که ایام ماه مبارک شعبان المعظم است و ماه پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم و ماه محبت است .